Pluchke & Dieselke: augustus 2010

dinsdag 31 augustus 2010

Wat is de wereld toch groot.

Ik zal de keuken maar eens gaan verkennen.

Wel vermoeiend, ik val zowaar in slaap.

Pluchke

Pluchke die bekijkt het allemaal van op een afstand.

Wat is dat nu allemaal, zo iets klein wit da altijd achter mij loopt druk te doen, pffff.

Wa doen ze mij nu weer aan.

Ik zal da ne keer rustig bekijken en dan zal ik wel zien wa ik met da klein gespuis doe.

Zaterdag 14 augustus, D-DAY !!!

Op zaterdag 14 augustus was het zover, Emilie, mami en papi trokken richting Sint-Amands op zoek naar een tweede Maltezertje.

Daar aangekomen bleek er al een koppel aanwezig te zijn, ook voor een Maltezertje.

Wat bleek nu, er was nog één teefje en één reutje.

Mami sloeg al een beetje in paniek, wat als die mensen het reutje verkozen, dan moesten we wachten tot er een volgend nestje beschikbaar kwam en dan maar hopen dat er een reutje zou bij zijn.

Gelukkig voor ons namen die mensen het teefje en konden wij het reutje in onze armen sluiten.

Geduldig wachten wij onze beurt af om af te rekenen.

Terwijl namen we plaats op een bankje in de tuin van Rashonden Amandus en konden zo uitgebreid kennis maken met onze nieuwe aanwinst, Dieselke.

Het was een echt schatje en hij voelde zich onmiddellijk op zijn gemak bij ons.

Na het afrekenen begon zijn eerste ritje met de wagen naar huis, onderweg was hij spijtig genoeg een beetje ziekjes.

Een maal thuis kwam Julie direct met Pluchke buiten gelopen om kennis te maken.

Pluchke schrok zich een hoedje, hier had ze zich niet aan verwacht.

Een kleine witte kwijlende pluizenbol.

Dit zou een paar dagen in beslag nemen om gewoon te worden.

Hier verken ik de living, er hangt zelfs nog een beetje stresskwijl aan mijn smoeltje.

Na een kleine verkenning zie ik het hier helemaal zitten, IK BLIJF ; - )

maandag 30 augustus 2010

En toen was er Dieselke.

Hier is hij dan, ons nieuw gezinslid, Dieselke.

Sinds 14 augustus 2010 woont dit kleine venteke bij ons.

Mijn mami was wel serieus aangedaan toen ze mij moest weg doen voor mijn operatie.
Naar het schijnt was ze een hele dag van de kaart.
Ze is naar buiten gekomen en heeft tegen mijn papi gezegd "nu zou er thuis een tweede hondje moeten zijn zodat ik mijn gedachten kan verzetten".

Nu was ze daar al wel een tijdje mee bezig.
Ze is namelijk een beetje verslaafd aan de website van Rashonden Amandus en zo zag ze op een dag een Maltezertje dat herplaatst moest worden.
Het was een echt hartenbrekertje, net zoals ik ; - )
Mijn papi was een beetje terughoudend omdat dit hondje reeds een baasje had gehad en we eigenlijk niets van zijn achtergrond zouden weten.
Als we een tweede zouden nemen, dan nemen we terug een puppy zei hij toen.
En dus bleef mijn mami de website bezoeken, het werd een waar ritueel voor haar, elke keer ze een computer op zette, ging ze een kijkje nemen op de site van Amandus.
Zo ging het dus geruime tijd voort, af en toe was de drang er wel, maar nooit groot genoeg om de stap echt te zetten.

Tijdens mijn check-up na mijn operatie bij de dierenarts, informeerde zij bij hem of ik al niet te oud was om er een broertje of zusje bij te krijgen.
Volgens hem was dit geen probleem, hij rade wel aan om een mannetje te nemen, dan zou de kans het grootst zijn dat we overeen zouden komen.
Ook stuurde ze een mailtje naar Amandus voor raad en advies.
Zo'n lieve mensen zijn dat daar, binnen het half uur had ze al antwoord en dit positief.

Nu volgde het zwaarste stuk, papi overtuigen.
Ze begon hem te bestoken met foto's die ze op de site van Amandus en daar zette ze de titel bij "VOOR ONS GEBOREN".
En zo ging ze een paar dagen door, het begon zelfs een beetje op stalking te lijken.
Na een paar dagen is hij dan gezwicht onder de argumenten, tijdens een familieraad werden al zijn tegen-argumenten vakkundig door haar vakkundig van tafel geveegd en zo haalde ze haar slag thuis.

Toen volgde de moeilijke taak om een naam te vinden voor mijn broertje.
Mami wou Snoepke, maar dat vond papi niet goed.
Papi wou Styby, maar dat zag Julie dan weer niet zo zitten.
Uiteindelijk, na lang zoeken is het DIESELKE geworden.

Mijn operatie

Dinsdag 27 augustus was een dag voor mij om snel te vergeten.

Het begon al raar, na mijn ochtendplasje kreeg ik geen eten.

Mijn baasjes liepen ook een beetje nerveus rond vond ik en de dag ervoor hadden ze mij ook al in bad gestoken, terwijl ik niet echt vuil was.

Ik liep dus maar een beetje sipjes rond.

Rond 8u30 zijn ze dan met mij naar Vilvoorde vertrokken, naar de dierenarts voor een knie operatie :´-(

Al geruime tijd sukkelde ik met mijn knietje, het schoot regelmatig uit de kom en dan hinkte ik een beetje en dan kwam dat terug op zijn plaats.

Vermits ik er geen pijn van had stelde mijn mami een operatie maar uit.

Maar tijdens mijn laatste check-up bij de dierenarts zei die dat we dat niet te lang meer mochten uitstellen omdat ik daar anders artrose zou op krijgen.

Toen we terug thuis kwamen was ik héél sufjes en voelde ik mij héél flauw.

Hier zie je het sneetje langs waar ze alles terug in orde hebben gebracht.

Omdat ik nog een beetje onder de invloed was van de narcose, had mijn mami een dekentje over mij gelegd.

Ze zaten allemaal héél hard met mij in en ze hebben mij toen heel goed verzorgd.

Ik probeerde mij sterk en wakker te houden, maar dat lukte niet altijd en dan doezelde ik in dromenland.

Ik vond veel troost in de armen van mijn mami.

Er volgde nog een paar zware dagen.

Ik mocht een tijdje niet bij mijn mami en papi in bed slapen omdat ze vreesde dat ik uit het bed zou springen.

Vermits ik niet in mijn mandje wou blijven liggen, heeft mijn mami een paar dagen met mij op een matras op de grond gelegen en zelfs dat vond ik niet genoeg, ik wou dicht bij haar liggen.

Na een dag of 5 ging het al stukken beter met mij, had ik ondervonden dat ik op 3 pootjes even hard kon lopen en kon ik af en toe al steunen op mijn geopereerde pootje.

De wonde is ondertussen goed genezen en doordat mijn haar goed groeit zie je al niet veel meer.

En ik kan terug lange wandelingen maken ; - )´